Ogłoszenie

Nie sądziłam, że do tego dojdzie, ale wracam do tej historii.

Od mojego ostatniego rozdziału minęły cztery lata, jednak nadal jestem związana z tym opowiadaniem. Jest moim małym dzieckiem, początkiem mojej wiary, że faktycznie mogę pisać. Uznałam więc, że zasługuje na zakończenie.

Mój styl pisania bardzo się zmienił, możliwe niestety że na gorsze. Spowodowane jest to tym, że spełniło się jedno z moich największych marzeń i wyjechałam do Szkocji studiować angielski z kreatywnym pisaniem (aktualnie kończę swój trzeci rok). Odkąd wyjechałam za granicę piszę, ale w większości po angielsku. Ostatnio kiedy próbowałam coś napisać po polsku słowa w mojej głowie formowały się tylko po angielsku. Normalnie niezbyt mi to przeszkadza, ale zdecydowałam, że chciałbym jednak umieć pisać również w języku ojczystym. I tak jak kiedyś trenowałam swoje pisanie na Dramione, tak teraz również będę to robić.

Planuję poświęcić na tego bloga swoje wakacje (zostały mi tylko esej i portfolio do wysłania i już będę mieć wakacje). Czy będę publikować regularnie – tego szczerze nie wiem. Zamierzam skończyć Zakazaną historię, Obliviate i może odkopać inne stare opowiadania, które wiem że chowają się gdzieś w odmętach mojego laptopa.

Jeżeli, drogi czytelniku, wyłapiesz u mnie jakieś błędy językowe czy interpunkcyjne – proszę daj mi znać w komentarzu! Wiele rzeczy niestety już nie pamiętam i ten blog ma mi właśnie służyć jako przypomnienie.

Dziękuję wszystkim, którzy nadal odwiedzają mojego bloga! Aktualnie ma on ponad 101 tysięcy wyświetleń co szczerze mówiąc nie mieści mi się trochę w głowie, haha!

Do usłyszenia niedługo. 

Pozdrawiam magicznie,

Julita

Ps. Prowadzę bloga po angielsku z recenzjami książek, oraz książkowo-lifestylowego instagrama, także zapraszam!

www.writersinsomnia.blogspot.com

Instagram: www.instagram.com/nightjuliett   

Rozdział 14

Dedykuję wszystkim tym, którzy komentarzami i mailami dali mi siłę, żeby dalej pisać <3 

– Ale one są podłe – wycedził Harry, z niedowierzaniem patrząc na stół Ślizgonów. Z każdą kolejną minutą jego ciało wypełniała coraz to nowa dawka furii, która nie pozwalała pozostać biernym na zaistniałą sytuację.

– Nie mogę uwierzyć, że nas zdradziły – mruknął Ron, smętnie dłubiąc w jajecznicy. Z tego wszystkiego odechciało mu się jeść, a wszyscy doskonale wiedzą, że jeżeli Ronald nie jest głodny, to sprawa jest poważna.

Nawet nie zauważył, kiedy obok niego usiadła Lavender.

– Dzień dobry, Monuś - Ronuś – zaświergotała mu do ucha i zarzuciła ręce na szyję, przyciągając go do słodkiego pocałunku. Harry wzdrygnął się i odwrócił wzrok, błagając w myślach Merlina i Godryka, żeby spuścili grom na tą irytującą dziewczynę. Niestety, nic takiego się nie stało.

– Czyżby moje kochane słoneczko nie miało dzisiaj humoru? – zapytała troskliwie, głaszcząc Rona po głowie. Weasley wzdrygnął się, czego na szczęście nie zauważyła Lavender, która już dokładała mu na talerz porcję szpinaku.

– Jedz, dobrze ci to zrobi. – Uśmiechnęła się do niego uroczo i odwróciła się do koleżanki, by zdać jej relację ze swojego nowego związku. Ron niechętnie spojrzał na zielone świństwo i jak najdalej odsunął je od jajecznicy i kiełbasek.

Hermiona nie mogła uwierzyć, że śniadanie w towarzystwie Ślizgonów może okazać się tak wspaniałym doświadczeniem. Wyobrażała sobie, że każdy w ponurej ciszy zjada swoje jedzenie i jak najszybciej ulatnia się z wielkiej sali, by powrócić do swojego ulubionego zajęcia – dręczenia niewinnych dzieci. Myliła się – i to jak bardzo!

Malfoy, Zabini, Pansy i Nott przez cały czas opowiadali żarty, śmieszne anegdotki i próbowali dorzucać sobie do jedzenia różnych świństw – w tym przeterminowanych wyrobów Weasleyów (pochodziły one jeszcze z czasów, kiedy bliźniacy uczęszczali do Hogwartu i dopiero zaczynali swoją działalność) i różnych znalezionych przypadkowo insektów.

­­– Malfoy, ostrzegam cię po raz ostatni, nie waż mi się wkładać tego, tego czegoś, do mojej owsianki! ­– krzyknęła ze śmiechem Hermiona, z całych sił trzymając nadgarstki Draco. Ślizgon nic sobie jednak z tego nie robił, a jego dłoń, w której spoczywał niewielki pająk, nieubłaganie zbliżała się do jej jedzenia.

– Powinnaś czytać dziewczyńskie magazyny, Granger, pajęczaki to idealne źródło białka, które wpływa na poprawę cery i umacnia strukturę włosa! – powiedział z uśmiechem, jednak posłusznie zabrał rękę i wypuścił biedne stworzenie na wolność, kierując je uprzednio w stronę grupki dziewczyn. Nie minęła chwila, aż Amber poderwała się z miejsca, wrzeszcząc w niebogłosy. Malfoy zaśmiał się, na co Hermiona uderzyła go lekko w ramię.

– To trochę niepokojące, że czytasz ‘dziewczyńskie magazyny’. – Hermiona pokazała mu język i powróciła do zajadania owsianki.

Draco także zajął się swoim śniadaniem, jednak co chwila zerkał na siedzącą obok dziewczynę. Nie wiedział, jak to się działo, ale sama obecność tej na pozór irytującej Gryfonki dawała mu dziwne poczucie ciepła i bezpieczeństwa. Uśmiechnął się pod nosem, zdając sobie sprawę, że nawet nie chce mu się tego analizować.

Po śniadaniu cała grupka postanowiła wybrać się na błonia, ponieważ mimo zimnego wiatru, pogoda jak na tą porę roku, była w miarę przystępna. Przynajmniej nie padało.

Umówili się przy wyjściu za piętnaście minut. Hermiona i Ginny, idąc pod rękę przez korytarze zamku, śmiały się z historii Notta, o tym jak Draco i Blaise, pod dużym wpływem alkoholu, próbowali w środku nocy dostać się do gabinetu Snape’a. Oczywiście się im to nie udało, a zdenerwowany profesor, kazał im cały weekend szorować schowek i porządkować papiery w szkolnym archiwum.

Dopiero we wspólnym dormitorium Hermiona nagle posmutniała.

– Nigdy nie przypuszczałam, że tak to się potoczy – westchnęła. – Mieliśmy być przyjaciółmi na zawsze, a zobacz, jak się to wszystko wyszło. Tyle lat byłam zakochana w Ronie, miałam nadzieję na cudowną bajkę, na to, że kiedy Voldemort zniknie my już zawsze będziemy beztroscy i szczęśliwi. Tak samo ty z Harrym – jak to możliwe, że wasz związek okazał się katastrofą? I jakim cudem zakolegowałyśmy się ze Ślizgonami? Ślizgonami! Dzisiaj podczas śniadania uświadomiłam sobie, że ich… chyba lubię.

– Malfoya też? – zapytała Ginny z chytrym uśmieszkiem.

– Na swój sposób… Potrafi być wrzodem na tyłku, jest arogancki i zadufany w sobie, ale tak, na swój sposób, Malfoya też lubię.

Ginny klasnęła w dłonie, a na jej ustach ukazał się ogromny uśmiech.

– Nawet nie wiesz, jak mnie to cieszy… Znaczy, będę teraz spędzać dużo czasu z Zabinim z wiadomych względów, ale ty z Malfoyem będziecie mogli do nas dołączać i pochodzimy na podwójne randki i…

– Umm, podwójne randki?! To, że lubię Malfoya nie znaczy, że od razu będziemy parą, jak w ogóle mogło ci to przyjść do głowy?! – krzyknęła Hermiona, a jej twarz pokryły rumieńce złości.

– Spokojnie, tylko żartowałam – pisnęła Ginny i ze śmiechem wypadła z dormitorium. Granger przewróciła oczami i również skierowała się do wyjścia.

– Ale ja i tak wam kibicuję – powiedziała nagle Weasley, kiedy dochodziły już do umówionego miejsca. Jej twarz, mimo nutki zadziorności, była poważna. Hermiona spojrzała na nią zdezorientowana. 

– Ginny, zrozum, że takie słowa sprawiają, że czuję się niekomfortowo.

– Co takiego sprawia, że czujesz się niekomfortowo, Granger? – zapytał Malfoy, który nagle pojawił się na końcu korytarza.

– Nic. – Hermiona oblała się szkarłatnym rumieńcem i posłała przyjaciółce mordercze spojrzenie. Ginny wzruszyła jednak ramionami i z zadowoleniem splotła swoją dłoń z dłonią Zabiniego.  

– A Pansy i Theo? – zapytała Granger, po wyjściu na błonia.

– Może dołączą do nas później – odpowiedział wymijająco Draco.

Kiedy doszli nad jezioro na niebie zaczęły zbierać się burzowe chmury, jednak postanowili je zignorować. Rozłożyli się pod jedną z wierzb na dużym kocu, a Ginny wyjęła przenośne radyjko i włączyła muzykę. Malfoy za to wyjął spod płaczsza ognistą i z uśmiechem na ustach odkręcił korek, by po chwili wziąć łyk prosto z gwinta. Z szatańskim (bo diabelski zarezerwowany jest tylko dla Blaisa) wyrazem twarzy podał butelkę Hermionie.

– Nie, dzięki – mruknęła, na co Draco przewrócił oczami.

– Nawet nie spróbujesz, Granger?

– Przez ciebie schodzę na złą ścieżkę, Malfoy – warknęła i wyrwała mu butelkę.

– Nie ma za co.

Oczywiście na jednej ognistej się nie skończyło. Ginny z Zabinim już po kilku kolejkach zerwali się ze swoich miejsc i zaczęli tańczyć, zabierając butelkę ze sobą. Jednak Draco, wcale tym faktem niezmartwiony, przywołał kilka z dormitorium.

– Na zapas – wyjaśnił, widząc uniesione ze zdziwienia brwi Gryfonki.

Przez kolejne pół godziny siedzieli naprzeciwko siebie rozmawiając o wszystkim i o niczym. Dogadywali się niczym starzy znajomi, którzy po latach rozłąki muszą nadrobić wszelkie zaległości.

– Nie jesteś nawet taka zła, kiedy tak bardzo się nie wymądrzasz, Granger – powiedział nagle, zaskoczony własną szczerością.

– Ty też jesteś niczego… Och! – wykrzyknęła nagle, zrywając się z miejsca.

– Co?! – Draco również wstał, sięgając do kieszeni po różdżkę.

– Uwielbiam tą piosenkę!!!  

(od autorki: polecam włączyć tą piosenkę, słuchałam jej on repeat podczas pisania tego fragmentu: BEST SONG EVER - i nie, to nie ta 1D xD)

Draco westchnął przeciągle i zirytowany pokręcił głową.

– Wystraszyłaś mnie, idiotko! – Opadł na koc, jednak Hermiona pokrzyżowała jego plany na wylegiwanie się w towarzystwie alkoholu. Złapała go za ręce i pociągnęła na trawę, wprost pod gołe niebo, z którego powoli zaczął padać deszcz.

– Masz zamiar moknąć? – zapytał, jednak na jego twarzy malował się cień uśmiechu.

– It's not too late for two lost souls, we're not the only ones to lose control but we're in this together – odpowiedziała śpiewem, mając przy tym zamknięte oczy i machając ich złączonymi rękoma. A kiedy zaczął się refren, zaczęła wydzierać się tak głośno, na ile tylko pozwoliły jej płuca. Draco zaśmiał się na ten widok. Był to najbardziej szczery śmiech, jaki kiedykolwiek dało się słyszeć z jego ust. Wyplątał swoją dłoń z jej uścisku i wrócił na koc, nie spuszczając z niej jednak wzroku nawet na chwilę.

Hermiona zupełnie nie przejęła się jego odejściem i z dziecięcą radością dalej śpiewała i tańczyła. Mimo że deszcz trochę się nasilił, nadal bawiła się z zamkniętymi oczami, obracała się, machała rękoma, skakała i kręciła biodrami. Krople spływały po jej twarzy i wsiąkały w białą koszulkę, która szybko zaczęła prześwitywać i przyklejać się do jej skóry. Malfoy nie mógł oderwać od niej wzroku.

Była piękna.

I chociaż ta myśl go przeraziła, pozwolił jej zagnieździć się w głowie. Tak samo jak widokowi, który miał teraz przed oczami – Hermionie tańczącej w deszczu. 

Aktualizacja; 05/05/2020 
Czyli w końcu mogę wziąć się za pisaine 15 rozdziału :) 

Więc tak... 

Może zacznę od tego, że przepraszam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Wiem, że jeżeli chodzi o poprawianie rozdziałów to zupełnie sprawę schrzaniłam, Ale obiecałam rozdział 14 w okolicach wakacji, a jest tak jakby drugi tydzień... 

Cały ten rozdział napisałam teraz. Zajęło mi to 3 godziny, ale nawet nie pamiętam, czy to dobrze czy źle, tak dawno nie pisałam :( Jest teraz dokładnie 3:26 rano i jedyne o czym myślę to żeby iść spać. Mam nadzieję, że moja Beta to sprawdzi w najbliższej przyszłości, ale pewnie rano ja też na to jeszcze raz spojrzę, bo pewnie są jakieś głupie byki, których moje zmęczone oczy nie są w stanie teraz wyłapać. 

Wiem, że nic tak ogromnego jeżeli chodzi o fabułę się nie dzieje, to będzie dopiero w przyszłym rozdziale, który ukaże się (oby) niedługo. 

Ale coś czuję, że moja wena wróciła, więc mam zamiar ją wydoić, dopóki nie zniknie (mam nadzieję, że nie brzmi to tak źle, jak potencjalnie może to brzmieć).

Jeżeli ktokolwiek doczytał do końca mojego wywodu, co u Ciebie słychać? Mam nadzieję, że masz świetne wakacje :)

Dobra, idę spać. Doobranoc <3 

Pozdrawiam magicznie

~hope~

Są takie chwile... cz.II

Rozdział 14: 9 maja 2015

Hermiona stanęła przed drzwiami małego domu. Wzięła kilka głębokich wdechów i otarła resztki łez. Nieśmiało zapukała.

- Już otwieram! - usłyszała dźwięczny głos i przygryzła dolną wargę. Drzwi otworzyły się powoli, a za nimi stanęła drobna blondynka.

- Hermiono! - krzyknęła Luna i wyściskała dziewczynę. - Tak dawno cię u mnie nie było - powiedziała z urazą w głosie i wciągnęła ją do domu.

- Przepraszam - mruknęła Hermiona i nerwowo rozejrzała się wokół. - Jest Neville?

Luna zmarszczyła brwi.

- Nie, wyszedł wcześnie rano. Co się stało?

Hermiona usiadła na sofie i podciągnęła nogi pod brodę.

- Malinka! - mały skrzat pojawił się z cichym trzaskiem. - Zrób nam, proszę, herbaty i do jednej dodaj dwie kropelki eliksiru uspokajającego.

Malinka ukłoniła się nisko i zniknęła. Hermiona spojrzała na Lunę zdziwiona.

- Skąd...?

- Latają wokół ciebie Sarpanity* i ćwierkają tak radośnie, że uśmiech sam ciśnie się na usta.

Hermiona przewróciła oczami i zaśmiała się na słowa przyjaciółki.

W tej samej chwili pojawiła się Malinka i postawiła tacę na stole. Luna podziękowała jej grzecznie, na co skrzat ukłonił się nisko i zniknął.

- Gdzie jest Draco?

Hermiona głośno przełknęła ślinę i wzięła łyk gorącej herbaty, by zyskać na czasie.

- Muszę odpocząć – westchnęła w końcu. – Na początku było tak idealnie, a teraz… Nie spędza już ze mną w ogóle czasu. Nie ma tej namiętności, co kiedyś.

Luna pogłaskała ją po głowie i posłała pokrzepiający uśmiech.

- On cię kocha. Wiesz, że chce dla ciebie, dla was, jak najlepiej – szepnęła jej do ucha, opierając czoło o jej głowę. – Ale rozumiem, że potrzebujesz czasu. Co zamierzasz zrobić?

- Zarezerwowałam bilet na samolot do Bułgarii. Wylot jest dopiero jutro rano, dlatego chciałam zapytać, czy…

- Nie ma sprawy, Hermionko – powiedziała Luna. – Spróbuję przekonać Neville’a, żeby nie mówił Draconowi o tym, że u nas byłaś, ani gdzie się wybierasz. Tu jesteś bezpieczna – dodała szeptem, a jej słodki oddech owiał twarz Hermiony. Dziewczyna przymknęła oczy i mocniej wtuliła się w przyjaciółkę. Nim się spostrzegła, została przeniesiona na górę, gdzie oddała się w troskliwe objęcia Morfeusza.

Drzwi otworzyły się z cichym zgrzytem.

-Czego? – warknęła Ginny, gdy tylko zobaczyła go u progu swojego domu. Malfoy oparł dłoń o framugę i zajrzał jej przez ramię.

- Jest Hermiona? – zapytał poddenerwowanym głosem, na co brwi dziewczyny powędrowały wysoko w górę.

- Czyżby kłopoty w raju? – uśmiechnęła się zajadle i zmrużyła oczy.

- Zawsze miła i pomocna – warknął, odpychając ją na bok i bezceremonialnie wchodząc do domu.  Rozejrzał się wokół i wszedł do salonu.

- Wynocha stąd, Malfoy! – krzyknęła i wskazała mu drzwi.

-Bo co mi zrobisz? – zaśmiał się podle. - Mała, bezbronna Weasley w gronie wrzeszczących rudzielców nie stanowi dla mnie żadnego zagrożenia.

- Zdziwiłbyś się – wycedziła i wyciągnęła z kieszeni dżinsów różdżkę.

- Kto to jest, mamusiu? – do pokoju weszła mała dziewczynka, ściskająca w ręku pluszowego misia. Wielkimi fiołkowymi oczami świdrowała Malfoya wzrokiem.

- To, kochanie, jest bardzo niemiły pan, który właśnie wychodzi – Ginny uśmiechnęła się do dziecka przyjaźnie. Draco nie zwrócił uwagi na jej słowa i kucnął, by jego twarz znalazła się na wysokości twarzy dziewczynki.

- Jak masz na imię? – Ginny aż podskoczyła na dźwięk jego głosu. Zniknęła pogarda i chłód, gdyby nie fakt, że widziała tą sytuację na własne oczy, nigdy by w nią nie uwierzyła i wyśmiała każdego, kto by twierdził inaczej.

- Lily – powiedziała nieśmiało dziewczynka, mocniej ściskając zabawkę.

- Powiedz mi, Lily, czy nie była u was przypadkiem taka śliczna pani z brązowymi włosami, która dawno temu przyjaźniła się z twoją mamą?

Lily uśmiechnęła się smutno.

- Ma pan na myśli Hermionę? – Draco kiwnął głową. – Niestety, proszę pana, od dawna się z nią nie widziałam. Czy jeżeli pan ją znajdzie, to przekaże jej pan, że bardzo za nią tęsknię? I, że chciałabym, żeby przychodziła do nas częściej?

- Oczywiście, że jej przekaże, Lily i dopilnuję, żeby się z tobą skontaktowała – powiedział, po czym wstał z kucek.  - Jak to możliwe, że dwoje tak niewychowanych rodziców ma taką uprzejmą córkę?

- Chyba powinieneś już iść – warknęła Ginny i ponownie pokazała mu ręką drzwi. Gdy Malfoy wychodził usłyszał jeszcze cichy głos Lily.

- Mamusiu, ten pan wcale nie był taki niemiły.

Komentarz dziewczynki wywołał na jego ustach szeroki uśmiech, a w głowie pojawiła się dziwna myśl, że jego dziecko również będzie takie urocze.  

W Bułgarii świeciło słońce, kiedy samolot z Londynu wylądował na lotnisku w Sofii. Wiktor czekał na nią z bukietem tulipanów i wielką kartką z jej imieniem.

Tak dawno go nie widziała!

Rzuciła mu się na ręce, nareszcie znajdując dla siebie bezpieczne schronienie. Krum uniósł ją nad ziemię i obrócił kilka razy, sprawiając, że zaczęła się śmiać. Kiedy postawił ją powrotem pocałował ją w oba policzki i wziął pod rękę.

- Tak się cieszę, że wreszcie do mnie przyjechałaś – powiedział, kiedy szli do mugolskiej taksówki. Jego angielski, ku uciesze Hermiony, uległ znacznej poprawie. W głębi zawsze ją irytowało, kiedy przekręcał różne wyrazy, a już w szczególności jej imię!

- Wiem, Wiktorze, jakoś nie mogłam się zebrać. Ale, oto jestem.

W liście, który wysłała mu poprzedniego wieczoru, nie wyjaśniła mu zbyt wiele. Napisała tylko, że potrzebuje chwili wytchnienia daleko od domu. Zdawała sobie jednak sprawę, że prędzej czy później musi mu powiedzieć.

Okazja do tego nadarzyła się jeszcze tego samego dnia, kiedy siedzieli nad basenem w jego rezydencji. Wiktor zaproponował jej drinka, ale ona grzecznie odmówiła.

- Dlaczego, Hermiono? Widzę, że jesteś spięta, to cię zrelaksuje – powiedział pewnym głosem i wstał z leżaka, by mimo odmowy i tak przygotować napój.

- Jestem w ciąży.

Mina Wiktora zmieniła się diametralnie. Jego twarz pokryła maska szoku, smutku i niedowierzania.

- Z Malfoyem? – zapytał, a jego głos stał się nagle oschły.

Hermiona skinęła głową.

- To czemu przyjechałaś do mnie, a nie zostałaś z nim?

Opowiedziała mu o wszystkim. Kiedy zaczęła płakać, Wiktor podszedł do niej i mocno ją przytulił.

- Malfoy nie jest ciebie wart – powiedział w końcu, ścierając łzy z jej policzków. – Co będzie, kiedy urodzisz dziecko, a on znowu popadnie w wir pracy? Zostaniesz wtedy sama.

- Naprawdę myślisz, że byłby do tego zdolny?  - załkała.

- Łudzisz się, że dziecko coś zmieni, prawda? Mylisz się, Hermiono. Może być nawet jeszcze gorzej. Dlatego... mam dla ciebie propozycję. Zostań tutaj, ze mną. Razem wychowamy to dziecko, będę dla niego dobrym ojcem, będę kochał jak swoje. A ty, Hermiono, już nigdy nie zapłaczesz, dam ci wszystko, czego potrzebujesz.

Hermiona wyrwała się z jego objęcia.

- O czym ty mówisz? – krzyknęła z niedowierzaniem.

- Proponuję ci lepsze życie. Pomyśl o sobie, o dziecku. Ja was nie porzucę i nigdy nie odłożę na dalszy plan. Przyrzekam, że dam ci wszystko. Kocham cię i zawsze kochałem. Stworzymy razem szczęśliwą rodzinę.

Hermiona wpatrywała się w niego wielkimi oczami. To, co teraz się działo wyglądało na jakiś nieprzyzwoity żart. Miała nadzieję, że Wiktor zaśmieje się zaraz i zapyta, jak mogła pomyśleć, że to prawda. Ale, on stał i patrzył na nią z powagą i pożądaniem.

- Wiktor… - zaczęła. Krum złapał ją za rękę i delikatnie pogłaskał po policzku.

- Wiem, że tak nagle wyskoczyłem z tą propozycją, Hermiono. Nie będę na ciebie naciskał. Zastanów się, kto da ci więcej szczęścia, ja czy on. Dla mnie odpowiedź jest banalna.

Draco jak burza wpadł do ministerstwa. Nie zważając na zdziwione spojrzenia innych czarodziejów wbiegł do windy i, na swoje nieszczęście, stanął oko w oko ze swoją sekretarką, Melanie.

- Draco! Myślałam, że dzisiaj wziąłeś sobie wolne – pisnęła ucieszona i złożyła na obu jego policzkach soczyste buziaki. Malfoy wzdrygnął się i odsunął na drugi koniec windy.

- Bo wziąłem – powiedział niezadowolony, przeklinając Merlina, że też musiał trafić akurat na nią.

- Wyglądasz na zdenerwowanego, co się stało? – zapytała, uśmiechając się do niego przymilnie.

- Nic – odpowiedział krótko, przestępując z nogi na nogę. Kiedy wreszcie znalazł się na piętrze, gdzie znajdował się Departament Transportu Magicznego, wybiegł z windy, uciekając od Melanie i jej mdlących perfum. W ekspresowym tempie dostał się do Urzędu Teleportacji Międzynarodowej**.

- Tak? – blondynka o brązowych oczach spojrzała na niego znad magazynu plotkarskiego i filuternie zatrzepotała rzęsami. – W czym mogę służyć, panie Malfoy?

-Chciałemsiędowiedzieć,czybyłatutajmożeHermionaGranger?

Kobieta roześmiała się i odłożyła gazetę.

- Panie Malfoy, nie zrozumiałam ani słowa!

- Hermiona Granger – powiedział, na co brwi Katherine – jeżeli ufać napisowi na plakietce – powędrowały wysoko do góry.

- Co z Hermioną Granger?

- Czy była tutaj, dzisiaj lub wczoraj?

- Nie mogę udzielić panu takiej odpowiedzi, nie jestem do tego uprawniona.

- A co mogę zrobić, by było inaczej? – zapytał filuternie. Na policzkach Katherine wykwitły dwa soczyste rumieńce.

- Wydaje mi się, że dobiega pora lunchu, jeżeli zaprosisz mnie na obiad, to powiem ci wszystko, co wiem, o Hermionie Granger.

Malfoy zamyślił się na chwilę, ale uznał, że musi spróbować. Jak dotąd nie miał żadnego pojęcia, gdzie Hermiona mogła się udać. Nikt nie umiał udzielić mu odpowiedzi na to pytanie, a teraz pojawiła się nadzieja.

Draco podczas obiadu z Katherine był mało rozmowny i patrzył na zegarek, chcąc jak najszybciej skończyć. Kate okazała się naprawdę uroczą osóbką i gdyby okoliczności były nieco inne, prawdopodobnie spędziłby miło czas.

- Zależy ci na niej? – zapytała, gdy wracali już do urzędu.

- Tak – nie musiał dodawać nic więcej.

- Była tutaj wczoraj, mniej więcej około dziesiątej. Pytała, czy będąc w ciąży może teleportować się poza granice Anglii. Odpowiedziałam, że tylko w granicach kontynentu i po uprzedniej konsultacji z magomedykiem.

- I co ona na to? – zapytał Malfoy, nieświadomie wbijając paznokcie w krzesło.

- Kiwnęła głową i dopytała tylko, czy na pewno po konsultacji nie mogłaby teleportować się do Bułgarii. Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że tak, bo możliwość rozszczepienia wzrasta nawet do 70% dla kobiet przy nadziei, a…

Ale Malfoy dalej jej nie słuchał. Bułgaria! Jak on mógł na to nie wpaść.

- Czy moje papiery są jeszcze ważne?

Kate kiwnęła głową.

- Możesz teleportować się nawet zaraz.

Hermiona siedziała przed kominkiem z kubkiem herbaty w ręku. Nie mogła uwierzyć, że propozycja Kruma była na poważnie. Przecież… nigdy nie dał po sobie znać, że żywi do niej głębsze uczucia. Ba, jako jedyny mówił jej, żeby słuchała głosu serca i jeżeli tego pragnie, związała się z Draconem. Pozostał prze niej, gdy większość jej przyjaciół bez wahania się od niej odwróciła.

Nie kocha Kruma, nie może więc przyjąć jego propozycji. Nie miała żadnych wątpliwości, że przy nim dziecko będzie w pełni szczęśliwe, ale nie mogła skreślić Malfoya. To jemu oddała swoje serce i mimo że mijał dopiero drugi dzień, ona już chciała się z nim zobaczyć. Przeżyli razem wiele cudownych chwil, które nie mogły zostać ot tak skreślone.

W końcu oddała się w objęcia Morfeusza, tam szukając schronienia. Pogrążona we śnie nie usłyszała dzwonku do drzwi, ani zdenerwowanego głosu swojego narzeczonego. Nie zdawała sobie sprawy, że Wiktor właśnie w tej chwili kłamie i mówi, że wybrała pozostanie w Bułgarii.

Malfoy poczuł, jakby dostał w twarz, ale szybko się otrząsnął. Już dawno zauważył pożądliwe spojrzenie Kruma, za każdym razem gdy przyjeżdżał do Anglii. Wiedział też, że Wiktor jest zdolny do wszystkiego.

- Chcę to usłyszeć od niej – warknął, popychając Bułgara do tyłu i wchodząc do domu. Nie zważając na jego protesty wbiegł na górę.

- Hermiono! – krzyknął, ale nie doczekał się odpowiedzi. Mocno podenerwowany, z dużą dawką adrenaliny we krwi wbiegł do ostatniej sypialni na piętrze, gdzie zastał ją leżącą na kanapie z zamkniętymi oczami. Stanął w drzwiach i przez chwile przyglądał się jej spokojnej twarzy. W końcu cicho do niej podszedł i wziął na ręce. Hermiona mruknęła przez sen i przytuliła się do jego torsu.

Malfoy zszedł na dół, gdzie w towarzystwie pracownika ministerstwa Bułgarii stał Wiktor Krum. Draco uśmiechnął się zajadle.

- Chyba nie mamy zamiaru jej budzić, prawda panowie? – zapytał, brodą wskazując na śpiącą Hermionę. – I ja już zmykam, przyszedłem tylko po swoją narzeczoną.

- Nie masz prawa jej stąd zabierać – syknął Wiktor.

- Ależ mam i właśnie to robię – odpowiedział Draco i posyłając Krumowi ostatnie spojrzenie wyszedł z domu.

- A ty, co się tak szczerzysz? – warknął Wiktor do towarzyszącego mu kolegi.

- Ładnie razem wyglądają.

Hermiona obudziła się z przeświadczeniem, że ktoś się na nią patrzy. I nie myliła się, o gdy tylko uchyliła powieki zobaczyła parę stalowych oczu.

- Draco – szepnęła z ulgą.

- Jestem tutaj, kochanie – mruknął, przyciągając ją do siebie i całując ją w czoło. – Przepraszam, że nie było mnie dla ciebie. Masz moje słowo, Granger, że już nie będę pracował ponad godziny. W końcu niedługo narodzi się mój dziedzic, muszę go dobrze wychować – zaśmiał się.

- Nie chcę cię rozczarować, Malfoy, ale to będzie dziewczynka – powiedziała, całując go w nos.

- A więc dziedziczka – szepnął, udając załamanego. – Mam przynajmniej nadzieję, że trafi do Slytherinu.

*Stworzenia wymyślone przeze mnie na potrzebę opowiadania; nazwa: Sarpanitu – bogini mitologiczna, czczona jako bogini ciąży i narodzin

** Urząd wymyślony przeze mnie na potrzebę opowiadania; żeby teleportować się do innych krajów trzeba mieć uprawnienia

EDIT: na razie brak

No cóż, ten tekst powinien był pojawić się tydzień temu...

Przepraszam, ale w szkole miałam straszne urwanie głowy! Dopiero teraz mam trochę czasu, bo są matury. A moja szkoła wpadła na wspaniały pomysł, żeby cały kolejny tydzień zrobić nam wolny. Więc wydaje mi się, że przez ten tydzień siedzenia w domu (^^) uda mi się napisać rozdział 14 :) 

Pozdrawiam magicznie

~hope~

Rozdział 13

Druga część Są takie chwile... - 25 kwietnia 2015

- Ludzie się na nas gapią – szepnęła Ginny, pochylając się w stronę Zabiniego i uśmiechając się do niego uroczo.

- Po prostu nam zazdroszczą – odpowiedział cicho, głaszcząc ją po policzku. – Jesteś najpiękniejszą dziewczyną w pubie – dodał zadziornie i przyciągnął ją do siebie, łącząc ich usta w słodkim pocałunku. Ginny przysunęła się jeszcze bliżej i zarzuciła mu ręce na szyję.

- Znajdźcie sobie jakiś pokój – warknął ktoś, a na dźwięk jego głosu mała Weasley podskoczyła w miejscu niczym oparzona.

- Nie twoja sprawa, co i gdzie robimy, Potter – powiedział chłodno Zabini, łapiąc Ginny za rękę. – A jeżeli coś ci nie pasuje, to wypad! – dodał agresywnie, drugą dłoń zaciskając na różdżce.

- Nie będziesz mi rozkazywał, śmieciu – Harry wbił swój wzrok w Rudą. – Widzę, że masz już nowego chłoptasia. Ciekawy jestem, jak Ron zareaguje na tą wspaniałą nowinę – zaśmiał się podle.

- To nie jego sprawa. Twoja też nie – mruknęła wyraźnie zła. Chwilę jeszcze patrzyła wściekłym wzrokiem na Harry’ego, po czym upiła łyk Kremowego Piwa i ponownie skierowała swoją uwagę na Ślizgona.

- Na czym to skończyliśmy? – zapytała, znów zarzucając Zabiniemu ręce na szyję. Blaise odpowiedział jej uśmiechem i wpił się w jej usta. Harry fuknął zirytowany i odszedł od ich stolika, kopiąc po drodze jakieś krzesło. Zabini zaśmiał się na ten dźwięk i zadowolony pogłębił pocałunek.

Resztę wieczoru spędzili w przyjemnej atmosferze. Rozmawiali, śmiali się i całowali, zupełnie nie przejmując się ciekawskimi uczniami, którzy już roznieśli wieść, że dwójka uczniów z nienawidzących się domów została parą.

Wychodząc z pubu natrafili na Pottera, który w kącie sali obściskiwał się z jakąś dziewczyną. Harry był wyraźnie zaangażowany, a jego prawa dłoń spoczywała niebezpiecznie blisko piersi towarzyszki.

- Widać, że znalazł sobie pocieszycielkę – powiedział zniesmaczony Blaise, obejmując Ginny ramieniem.

- Wojna strasznie go zmieniła – szepnęła smutno dziewczyna, wtulając się w Zabiniego. – Kiedyś nigdy by się tak nie zachował.

- Potter to straszny ćwok, zawsze nim był.

- Nie, Blaise, on…

- Nie myśl o nim, wiewiórko – poprosił. – Nie jest wart nawet tego, byś na niego spojrzała.

Ginny odpowiedziała mu delikatnym uśmiechem, jednak jej oczy nadal pozostawały przygaszone. Drogę do zamku pokonali w milczeniu. Zabini odprowadził ją aż pod sam portret Grubej Damy.

- Śpij dobrze – szepnął jej do ucha i złożył na jej czole pocałunek. – I proszę, nie smuć się już więcej.

Ginny kiwnęła głową, mocno go do siebie przytulając.

- Jesteś kochany – powiedziała na pożegnanie, a już po chwili zniknęła w pokoju wspólnym. Zabini jeszcze przez chwilę stał w miejscu. Kto by pomyślał, że ta mała, ruda osóbka skradnie jego diabelskie serce?

Ginny miała zamiar spędzić resztę wieczoru w dormitorium. Musiała napisać esej z transmutacji na poniedziałek, a jeszcze się za niego nawet nie zabrała. Ruszyła w stronę schodów, kiedy drogę zastąpił jej Ron.

- Gdzie byłaś? – zapytał chłodno, krzyżując ręce na piersi.

- To nie jest twoja sprawa, nie jestem już dzieckiem – mruknęła i chciała go wyminąć, ale brat zagrodził jej drogę.

- Odpowiedz mi – warknął nieprzyjaźnie.

- W Hogsmeade, ale powtarzam, nic ci do tego – powiedziała wyraźnie podirytowana.

- Jestem twoim bratem, Ginny! Zależy mi na twoim bezpieczeństwie! – krzyknął.

- Ale, Ron, nic złego się nie dzieje! – wycedziła, szybko go wymijając, jednak on złapał ją za ramię.

- Nic? Nic się nie dzieje? Umawiasz się ze śmierciożercą! – wrzasnął, a kilkoro uczniów spojrzało na niego z zaciekawieniem. Ginny wyrwała się z jego uścisku, a jej oczy zaszkliły się ze złości.

- Blaise nie jest śmierciożercą – warknęła. – I nigdy nim nie był. Poza tym, wojna się skończyła!

- Tak ci nakłamał? – żachnął się Ron. 

- Nie, widziałam jego lewe ramię, idioto! Nie ma na niej Mrocznego Znaku – powiedziała wyraźnie wściekła i szybko pognała do swojego dormitorium. Gdy tylko zatrzasnęły się za nią drzwi, głośno zapłakała. Osunęła się na ziemię, chowając twarz w dłoniach. Chwilę później z łazienki wybiegła Hermiona i mocno ją do siebie przytuliła.

- Nie wiedziałam, że to będzie aż tak trudne – załkała, łzami mocząc przyjaciółce koszulkę. – Nie zdawałam sobie sprawy…

- Cii, kochanie – próbowała ją uspokoić Hermiona. – To tylko chwilowe.

- Ron nigdy nas nie zaakceptuje, tak samo reszta rodziny – szlochała, z trudem łapiąc oddech.

- Oni chcą twojego szczęścia – szepnęła panna Granger. – Gdy tylko zrozumieją, że go kochasz, że jest dobrym człowiekiem, szybko się z tym pogodzą, zobaczysz – niestety Hermiona sama do końca w to nie wierzyła.

Draco wrócił do dormitorium wyraźnie przygaszony. Nie był do końca pewny, czemu, po prostu cały entuzjazm jakby z niego wyparował. Mechanicznie wziął prysznic i mimo wczesnej pory przygotował się do snu. Poprzedniej nocy nie spał dobrze, miał nadzieję, że tym razem nie będzie miał problemów z zaśnięciem. Przez chwilę leżał w łóżku, wpatrując się w sufit. Jego myśli krążyły wokół Granger. Cieszył się, że zakopali topór wojenny, chociaż wiedział, że nieoficjalnie nastąpiło to już wcześniej. Nie potrafił jej nienawidzić. Pomagała mu, wierzyła w niego, mimo ich burzliwej przeszłości w pewnym sensie się nim opiekowała. I jemu to pasowało.

Draco nawet nie zauważył, jak zmorzył go sen.

Znów był w Malfoy Manor. Szedł po schodach na górę, różdżkę miał uniesioną wysoko przed sobą. W domu panowała cisza, przerywana miarowym tykaniem zegara. Wiedział, że jego cel jest już blisko. Będąc na ostatnim piętrze rozejrzał się wokół siebie, jakby na coś czekał. Nie minęła minuta, gdy zza zakrętu wyłoniła się dziewczynka o złotych włosach spiętych w dwa urocze kucyki. Ubrana była w zieloną szatę. Gdy go zobaczyła, szybko do niego podbiegła.

- Draco! – pisnęła, rzucając mu się na szyję.

- Cześć, maleńka – szepnął chłopak, przytulając ją do piersi. – To już koniec, nie musisz żyć w cieniu.

- Tak się cieszę! – wykrzyknęła ucieszona, całując go w policzek. Nagle Draco dostrzegł Lucjusza. Ojciec stał niedaleko ubrany w więzienną szatę z szaleńczym uśmiechem na ustach. Nim Draco zdążył cokolwiek zrobić ojciec wycelował w nich różdżkę i krzyknął:

- Avada Kedevra!

Zaklęcie ugodziło przerażoną dziewczynkę. Z jej błękitnych oczu powoli ulatywało życie, znajomy blask znikał z nich bezpowrotnie. I ta jedna łza, która spłynęła po jej zimnym policzku.

Wiedział, że to sen, chciał się wreszcie obudzić. Nie mógł patrzeć na jej małe, delikatne ciało takie bezwładne w jego ramionach. Nie mógł żyć ze świadomością, że jest martwa! Rozejrzał się wokół siebie. Lucjusz zniknął, jednak jego okrutny śmiech nadal odbijał się echem od ścian ponurego korytarza.  

Harry Potter był wyjątkowym człowiekiem. Tak, zdecydowanie można było określić go w ten sposób. Dzięki komu udało się pokonać Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać? No właśnie, dzięki Harremu. To on wybawił świat, to on był Wybrańcem.

Właśnie dlatego tak bardzo zniesmaczyło go zachowanie Ginny. Nie, nie zabolało, zniesmaczyło. Jak ona mogła odejść od niego i z pełną premedytacją pójść w ramiona niedoszłego śmierciożercy?! Niestety, ten plugawy śmieć nie miał na lewym ramieniu Mrocznego Znaku, nie zostało udokumentowane żadne jego przestępstwo. Był czysty. A takich ludzi bardzo ciężko wsadza się do Azkabanu.

Harry mocno się zirytował, kiedy zobaczył ich razem w Trzech Miotłach. Nie mógł pogodzić się z myślą, że ktokolwiek wymienił go na takie ścierwo. Dlatego znów spotkał się z Mileną – śliczną Gryfonką, która zawsze robiła to, co chciał. Nie znali się długo, a spotykać zaczęli się dopiero tydzień temu, jednak Milena już planowała z nim swoją przyszłość. Potter zaśmiał się w myślach, widząc w głowie jej smutną minę, kiedy dowie się, że z nimi koniec.

Nagle jego myśli powędrowały do Hermiony. Czemu ta dziewczyna tak bardzo się zmieniła? Od zawsze miała mocny charakter, była niezależna. Jednak jej miłość do Rona kazała jej przy nich trwać. Robiła to, co chciał jej ukochany, a on dodatkowo z tego korzystał. Jakie wygodne było dla niego zrobienie smutnej minki i poproszenie o zrobienie pracy domowej. A teraz, nie dość, że Granger solidaryzowała się z jego byłą, to jeszcze jej stosunki z Malfoyem bardzo się poprawiły. Kiedyś nienawiść do Ślizgona również ich ze sobą łączyła. A teraz? Harry podrapał się po głowie. Ten obrót sprawy zdecydowanie mu się nie podobał.

Tej nocy Hermiona bardzo źle spała. Najpierw do późna rozmawiała z Ginny, a gdy wreszcie znalazła się w łóżku, długo nie mogła zasnąć. Cały czas myślała o Harrym, o tym, jak bardzo się zmienił. Kiedyś był takim dobrym, pogodnym chłopcem. Teraz, jedyne na co patrzył to czubek własnego nosa. Nawet sposób, w jaki mówił pokazywał, że miał bardzo wysokie mniemanie o swojej osobie.

Woda sodowa uderzyła mu do głowy - pomyślała Hermiona zwlekając się z łóżka. Było wcześnie rano, ale dziewczyna nie zamierzała się dłużej wylegiwać. Gorący prysznic był wszystkim, o czym w tej chwili marzyła. Długo pozwalała, by ciepła woda obmywała jej ciało. Po przyjemnej kąpieli wreszcie wyszła z łazienki. Gdy stanęła przed szafą pierwszy raz nie wiedziała, co na siebie założyć. Nigdy wcześniej o tym nie myślała, po prostu brała pierwsze lepsze rzeczy z brzegu. Dzisiaj miała jednak ochotę ubrać się inaczej, ładniej. Spojrzała na zegarek – dochodziła ósma. Hermiona postanowiła obudzić przyjaciółkę, która zawsze potrzebowała dużo czasu, by się wyszykować. Uznała również, że powinna zwrócić się do niej ze swoim problemem.

- Hermiono, całe życie czekałam na dzień, w którym poprosisz mnie o pomoc – zapiszczała dziewczyna, zupełnie się wybudzając. W dwóch susach pokonała dzielącą ją odległość od szafy i z pełną powagą zaczęła ją przeglądać.

- To nie, Merlinie, co to w ogóle jest, to zdecydowanie się nie nadaje – mruczała pod nosem, przebierając koleje ubrania. W końcu skompletowała zestaw, dodając jednak swoją marynarkę.

- W tym będziesz wyglądać przecudownie – powiedziała radośnie, klaszcząc w dłonie niczym małe dziecko. W czasie, kiedy Ginny brała prysznic Hermiona nałożyła przygotowane ubrania. Później, po zapewnieniu, że będzie wyglądać naturalnie, znów pozwoliła zrobić sobie makijaż. Gdy stanęła przed lustrem zupełnie się nie poznała. Przed nią stała śliczna dziewczyna ubrana w czarne rurki z wysokim stanem, białą koszulę luźno wetkniętą w spodnie i błękitną marynarkę. Na twarzy nie widać było ciężkiej nocy, jej czekoladowe oczy promieniały z zachwytu, a usta ułożone w delikatnym uśmiechu odsłaniały rząd białych zębów (jak na córkę dentystów przystało).

- Łał, Ginny… - szepnęła tylko i objęła przyjaciółkę.

- Już ci mówiłam, kochanie, trochę podszlifować twój styl i już wyglądasz jak modelka z prestiżowego magazynu – powiedziała Ruda. Ona sama prezentowała się nie gorzej – miała na sobie błękitną spódniczkę, krótki różowy sweterek i czarne botki.

- Nie przesadzaj – mruknęła Hermiona, lekko się czerwieniąc.

Gdy zeszły na dół wzbudziły niemałe zainteresowanie wśród Gryfonów. Nawet Harry spojrzał na nie z podziwem, ale szybko jego oczy zaćmiła pogarda. Ginny prychnęła.

- Hermiono, możemy pogadać? – Drogę do wyjścia zagrodził im Ron, który chłodnym spojrzeniem zmierzył obie dziewczyny. Ginny niechętnie odeszła od nich na kilka kroków, zagadując siedzącego niedaleko Neville’a.

- Tak?

- Rozmawiałem wczoraj z Lavender… - zaczął niepewnie, jednak po chwili w ciele zaczęła buzować mu adrenalina. – Czemu nie powiedziałaś mi, że nie chcesz już ze mną być? Miałaś zamiar zwodzić mnie za nos, chciałaś zagrać na moich uczuciach? – warknął, zaciskając dłonie w pięści, aż pobielały mu kłykcie. Hermiona cofnęła się o krok.

- Nie wiedziałam, kiedy… - szepnęła, a jej oczy zaszkliły się delikatnie.

- Biedna Hermionka, nie wiedziała kiedy powiedzieć mi, że już mnie nie kocha – zaśmiał się złowrogo. – Jesteś żałosna – stwierdził brutalnie.

- Ron – jęknęła dziewczyna.

- Dobrze, że nasz związek już się skończył. To była zdecydowanie strata czasu – powiedział, posyłając jej spojrzenie pełne pogardy i nienawiści. Hermiona nawet nie zauważyła, kiedy z jej oczu popłynęły pierwsze łzy. Weasley wyminął ją, agresywnie szturchając ją w ramię. Ginny doskoczyła do niej, szybko obejmując ją i wyprowadzając z pokoju wspólnego.

- Co się dzieje z tymi Gryfonami? – warknęła Ruda, idąc razem z zapłakaną dziewczyną szkolnym korytarzem. Miała dość. Rozumiała, że Harry i Ron wyżywali się na niej, ale czemu Hermiona? Czym zawiniła w ich oczach? Weasley nie miała zamiaru tego tak zostawić.

- Tym idiotom potrzeba zimnego prysznica – powiedziała pewnie i przystanęła w miejscu, zatrzymując przyjaciółkę. – Trzeba utrzeć im nosa! – zdecydowała, ocierając policzki panny Granger.

- Co masz zamiar zrobić? – zapytała zdziwiona, próbując uregulować oddech.

- Nie ja, kochanie, my – wytłumaczyła z chytrym uśmieszkiem. – Co najbardziej irytuje naszych Gryfonów? – zapytała, a jej mina nie wskazywała na nic dobrego.

- Ślizgoni – szepnęła Hermiona, niepewna planów przyjaciółki.

- No właśnie, Ślizgoni!

Ginny, nie dając Hermionie dojść do słowa, pociągnęła ją w stronę Wielkiej Sali. Po przekroczeniu progu od razu skierowała się w stronę stoły Slytheriunu – nie zważając na zdziwienie wszystkich uczniów. Z radosnym uśmiechem podeszła do Zabiniego i pocałowała go w policzek.

- Cześć, możemy się do was dzisiaj dosiąść? – zapytała, wiedząc jakiej odpowiedzi może się spodziewać.

- Jasne. Ginny, Hermiono, zapraszamy do najlepszego stołu w Wielkiej Sali! – Blaise uśmiechnął się i zrobił im miejsce. Panna Granger posłała mu nieśmiały uśmiech i usadowiła się obok przyjaciółki i Pansy. Parkinson wcale nie przejęła się jej obecnością.

- Kawy? – zapytała, a ton jej głosu wydawał się zupełnie naturalny, wręcz przyjazny. Gryfonka aż zachłysnęła się powietrzem i ze zdziwieniem pokiwała głową. Chciała podzielić się tym z Ginny, jednak Weasley zajęła była swoim chłopakiem.

Malfoy po niezbyt dobrze przespanej nocy zaspanym krokiem wszedł do Wielkiej Sali. Gdy tylko przekroczył próg wiedział, że coś się stało. Zdziwiony ruszył w kierunku swojego stołu, gdy spostrzegł coś nadzwyczajnego. Wśród Ślizgonów siedziały dwie Gryfonki i jak gdyby nigdy nic jadły śniadanie. Draco przetarł oczy kilka razy, jednak wzrok nie płatał mu figli.

Niepewnie podszedł do Pansy i jak idiota sterczał tam minutę, po prostu się gapiąc.

- Nie siądziesz? – zapytała Parkinson, przesuwając się, by zrobić mu trochę miejsca. Malfoy mechanicznie usiadł pomiędzy nią i Hermioną, po czym zaczął przyglądać się tej drugiej.

Chociaż nie chciał tego przyznać, Granger wyglądała nadzwyczaj seksownie. Do jej wręcz idealnego wizerunku nie pasowały tylko czerwone, lekko podpuchnięte oczy. Płakała.

- Co się stało? -  Draco świdrował ją wzrokiem. Nie wiedział dlaczego, ale widok jej smutnej miny powodował, że świerzbiły go ręce. Miał ochotę przywalić każdemu, kto przyczynił się do jej łez, ale jednocześnie zdobyć się na czuły gest wobec niej. Starał się nie analizować zachowania swojego ciała, które zdecydowanie nie należało do normalnych.

Gryfonka przełknęła ślinę, a po chwili pokręciła głową. Malfoy obrócił się, szukając wśród stołu Gryffindoru rudej czupryny. Szybko ją zlokalizował i z mieszanką triumfu i furii spostrzegł, że Ron patrzy wprost na nich, a ze złości wykręca sobie palce. Po jego minie łatwo dało się wywnioskować, że on był winnym w całej sprawie.

- Weasley coś ci zrobił? – zapytał, a w jego głosie dało się wyczuć czułość?. Hermiona spojrzała na niego zdziwiona, ale jej oczy znów zaszły łzami. Pokiwała głową.

- Nie martw się tym, co powiedział Wieprzelej. Organizm tego idioty nie wykształcił mózgu, nie oczekujmy więc, że kiedykolwiek powie coś sensownego – starał się ją pocieszyć Draco. Czuł wewnętrzną potrzebę, by sprawić, żeby znów była radosna.

- Dziękuję – szepnęła Hermiona, a Malfoy odpowiedział jej uroczym uśmiechem. 

EDIT: Aithne

Aktualizacja: 05/05/2020

Tak jak obiecałam, dzisiaj wstawiam rozdział 13. Mam co do niego mieszane uczucia, więc z niecierpliwością czekam na opinie. 

Pozdrawiam magicznie

~hope~

Obliviate 03

Rozdział 13: 11 kwietnia 2015

The weight

of a simple human emotion

weights me down*

Hermiona Granger całe dnie poświęcała nauce. Tylko to powstrzymywało ją od nadmiernego myślenia, które ostatnimi czasy miało na nią toksyczny wpływ. Za każdym razem, gdy zostawała sama i próbowała przypomnieć sobie jakiekolwiek szczegóły z minionych wakacji, ogarniała ją panika. Czuła się słabo, miała ochotę zwymiotować, jej ciało przepełniała adrenalina. Szukała w bibliotece jakiejś wskazówki, czegokolwiek, co by powiedziało jej, czemu tak się dzieje. Niestety, z marnym skutkiem. Przyjaciele zauważyli zmianę w jej zachowaniu, ale na szczęście taktownie nie poruszali tego tematu.

Jednak pewnego dnia Ron nie wytrzymał.

- Mionko, możemy porozmawiać? – Hermiona wstrzymała oddech. Za każdym razem, gdy słyszała to pytanie, obawiała się, że ktoś poruszy temat tabu.

- Martwię się – powiedział Rudy, siadając obok niej i łapiąc ją za rękę. Kciukiem rysował okręgi na zewnętrznej stronie jej dłoni. – Porozmawiaj ze mną – dodał już szeptem. Hermiona pokręciła głową, a do oczu napłynęły jej łzy.

- Ron, proszę – jęknęła, szybko wstając. Weasley zerwał się na równe nogi i mocno ją do siebie przytulił. Dziewczyna próbowała się wyrwać, jednak to nic nie dało. Ron ani myślał ją puścić. Hermiona wybuchła płaczem, zmęczona walką. Wtuliła się w pierś chłopaka, który przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie.

- Wszystko będzie dobrze – szeptał, głaszcząc ją po głowie. Czuł, jak powoli uspokaja się w jego ramionach. – Wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć, możesz powiedzieć mi wszystko. Jestem tu dla ciebie.

Hermiona delikatnie się uśmiechnęła i wyswobodziła się z jego uścisku.

- Dziękuję – powiedziała cicho i wspięła się na palce, by pocałować go w policzek. – Ale na razie chcę uporać się z tym sama – dodała smutno, po czym chwyciła książkę leżącą na stole i ruszyła w stronę dormitorium. W połowie drogi obróciła się w stronę Rona i pomachała mu na pożegnanie. Chłopak odpowiedział jej tym samym i uśmiechnął się, chcąc dodać jej otuchy. Był jej przyjacielem. Nie chciał jej zawieść.

The ache

it’s determined and demanding

to ache*

Patrzenie na nią sprawiało mu fizyczny ból. Nie mógł znieść tej chłodnej obojętności w jej oczach. Wolałby, żeby zaczęła na niego krzyczeć, obrażać, nawet szarpać. Poddałby się temu z przyjemnością. Wszystko byłoby lepsze niż to.

Widział, że coś jest nie tak. Hermiona bardzo schudła, ubrania wisiały na niej jak na wieszaku. Uśmiech już nie gościł na jej ustach, nawet, gdy była z przyjaciółmi, nie dostrzegał tego błysku radości. Cienie pod oczami wskazywały na to, że ledwo spała. Bał się o nią. On, Draco Malfoy, martwił się. Wiedział, że wymazanie tak ważnej części życia z pamięci człowieka jest trudne, a złe wykonanie pozostawia po sobie okropny ślad.

Od pół godziny wpatrywał się w jej plecy. Widział, jak pochyla się nad pergaminem. Mógł się założyć, że marszczy czoło i delikatnie przygryza koniuszek pióra. Lubił ten obraz, nie mógł tak po prostu wyrzucić go z pamięci, nie po tym wszystkim.

- Malfoy! – syknęła Pansy, szturchając go łokciem.

- Co? – warknął, posyłając jej spojrzenie godne bazyliszka.

- Lekcja już się skończyła – powiedziała Parkinson, wrzucając wszystkie swoje rzeczy do torby. Draco poszedł za jej śladem, jednak jego myśli znów odpływały gdzieś daleko.

- Draco, do kurwy nędzy! – wrzasnęła nagle Pansy i potrząsnęła nim porządnie. Malfoy spojrzał na nią zdziwiony, jednak doskonale wiedział, co ją tak wyprowadziło z równowagi. – Nie mam już do ciebie siły. Nie rozumiem, co się dzieje, a widzę, jak się męczysz. Wiem, że coś się stało w te wakacje. Musisz, musisz mi powiedzieć…

Yesterday I died,

tomorrow is bleeding

Fall into your sunlight **

- Ja pierdolę – mruknęła, powoli wstając z miejsca. – To się porobiło…

- Nie mów – warknął i schował twarz w dłoniach.

Powiedział jej. Walczył ze sobą ze wszystkich sił, bał się jak cholera, ale powiedział Pansy. Wszystko. O tym, że Hermiona mu pomogła, że go wyleczyła, że ich nienawiść przerodziła się w coś innego. Coś, co jednym zaklęciem zniszczył Czarny Pan.

- A to jeszcze nie wszystko – powiedział Draco z ironicznym uśmiechem. – Za swoje karygodne zachowanie powierzone mi zostało specjalne zadanie.

- Jakie? – zapytała niepewnie, znów siadając obok niego.

- Mam zabić Dumbledora.

Hermiona siedziała w dormitorium pisząc esej dla profesor McGonagall. Gdy zaczynała dziewiątą rolkę do jej pokoju wpadła Ginny.

-  Co robisz? – zapytała, podchodząc do niej i kładąc rękę na jej ramieniu.

- A jak myślisz? – mruknęła, nie odrywając wzroku od pergaminu.

Ginny uśmiechnęła się i z przyjemnością rzuciła na łóżko.

- Dumbledore znów wezwał do siebie Harry’ego. To już drugi raz w tym tygodniu – westchnęła Ruda, a Hermiona wreszcie na nią spojrzała.

- Naprawdę? – ciągle zachodziła w głowę, po co dyrektorowi pomoc szesnastoletniego chłopca. To prawda, był Wybrańcem, ale jednocześnie dzieckiem.

- Yhm – Ruda kiwnęła głową i głośno ziewnęła. - Słyszałaś, że Slughorn zamierza wyprawić jakąś imprezę w sobotę?

- Tak, też zostałam zaproszona. Biedny Ron, on jako jedyny z naszej czwórki nie zakwalifikował się do Klubu Ślimaka - Hermiona uśmiechnęła się na myśl o przyjacielu. – Śmieszy mnie to, że Slughorn zapamiętał twoje imię, a na Rona mówi… Wallenby?

Ginny parsknęła śmiechem.

- Coś w ten deseń.

- Panie – Lucjusz ukłonił się nisko. Tom podniósł na niego swoje czerwone oczy, a na usta wpełzł mu szatański uśmiech.

- Tak, Malfoy?

Lucjusz wyprostował się, jednak jego głowa nadal pozostawała opuszczona. Nie śmiał spojrzeć na Czarnego Pana.

- Snape właśnie przysłał mi sowę, że Draco znalazł bliźniaczą Szafę Zniknięć w Pokoju Życzeń. Gdy tylko ją naprawi, będziemy mogli zacząć próby – poinformował Toma trzęsącym się głosem.

- Świetnie – Voldemort klasnął w dłonie ucieszony. – Widzę, że twój syn nareszcie poszedł po rozum do głowy. Wiadomo, co ze szlamą Granger?

- Według Severusa szlama traci siłę. Wszystko idzie zgodnie z planem, mój Panie.

Riddle kiwnął głową.

- Już niedługo wygramy wojnę, moja droga – zwrócił się do Nagini i pogłaskał ją po głowie. – Świat będzie nasz.

- Blaise wie? – zapytała Pasny, nalewając Ognistej do dwóch szklanek.

- Nie – mruknął Draco, trzęsącą się dłonią sięgając po trunek. – Niech tak zostanie. Już widzę jego minę, jak dowiaduje się, co zaszło między mną a Granger. Nie zrozumiałby.

- Nie doceniasz go, Smoku – powiedziała dziewczyna, jednym haustem wypijając zawartość naczynia. – Może jest impulsywny i wredny, ale jest twoim przyjacielem. Zawsze stanie po twojej stronie, nie ważne, co będzie się działo.

- Nawet, jeżeli będę chciał odzyskać Granger? Zaakceptuje mój wybór? – Malfoy, nie fatygując się, by nalać whisky do szklanki, chwycił butelkę i zdrową pociągnął z gwintu. Po jego ciele rozeszła się przyjemna fala ciepła, a w głowie mocno zaszumiało.

- A chciałbyś?

- Nawet nie wiesz, jak bardzo przywiązałem się do tej małej, wrednej, irytującej istoty. Przez te cholerne dwa miesiące zmieniła mnie, pokazała mi moją inną twarz. Widzisz? Pieprzę same głupoty. Dobrze, że nie jestem na tyle głupi, by pod  jej oknem śpiewać mugolskie serenady.

Pansy uśmiechnęła się i wyrwała mu butelkę.

- Faktycznie, pieprzysz – Malfoy zmroził ją spojrzeniem. – Ale spróbuj. Skoro raz się w tobie zakochała, nic nie szkodzi na przeszkodzie, by zrobiła to po raz drugi.

Draco zaśmiał się nerwowo i zerwał z miejsca. Niczym szaleniec zaczął chodzić po pokoju. W końcu podszedł do okna i otworzył je na oścież. Chłodne powietrze przyjemnie łaskotało go po twarzy.

- Nigdy nie będzie tak jak wcześniej. Po tym wszystkim nawet na mnie nie spojrzy.

Parkinson zmarszczyła brwi.

- To ja mam być tym, który wprowadzi śmierciożerców do zamku. Znalazłem Szafę Zniknięć, gdy ją naprawię, Hogwart przestanie istnieć. A jeżeli na dokładkę zabiję Dropsa, mogę się pożegnać ze szczęśliwym zakończeniem – wyjaśnił oschle, po czym kilkoma łykami opróżnił butelkę do pusta.

Brzydził się sobą. Nienawidził tego życia. Niestety, raz śmierciożercą, na zawsze śmierciożercą. Jedynym sposobem na wolność była śmierć.

- Draco – szepnęła Pansy, przytulając się do niego. – Spróbuj. Może pokaż jej swoje wspomnienia? Wytłumacz jej sytuację, w jakiej się znalazłeś. Nawet jeżeli nie wypali, przynajmniej nie będziesz się zadręczał. To cię zniszczy.

- Czy ty namawiasz mnie, żebym rozkochał w sobie „szlamę Granger”?

- Widzisz? Przez tą cholerną dziewuchę sama zaczynam pieprzyć głupoty.

And I don’t want to let this go

I don’t want to lose control

I just want to see the stars with you

 And I don’t want to say goodbye

Someone tell me why

            I just want to see the stars with you *

* Troye Sivan - The fault in our stars

** Trading yesterday - Shattered

EDIT: Aithne

Wreszcie wstawiam trzecią część Obliviate. Kilka osób pytało mnie, kiedy wstawię, a ja muszę przyznać, że dopiero Wasze komentarze przypomniały mi o tym opowiadaniu.

Notki zamierzam wstawiać co dwa tygodnie w soboty. Na początku każdego rozdziału będzie pojawiała się data kolejnego. Również w spisie treści, obok następnego jeszcze nieopublikowanego rozdziału w nawiasie napisane jest, kiedy wstawię. Na razie główną historię zamierzam przeplatać z opowiadaniami (Obliviate i Są takie chwile...), ale kiedy tamte się skończą zostanie tylko Zakazana Historia. 

Pozdrawiam magicznie

~hope~